مشاور معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان این مطلب افزود: با نگاه دقیقتر درمی یابیم که تمرکزگرایی فرآیندی است که در آن قدرت تصمیم گیری دائماً از مردمی گرفته می شود که تصمیم گیر واقعی و اولیه کشور هستند.
برخی از کارشناسان شهری معتقدند بزرگترین آفت تهران به عنوان پایتخت ایران تمرکزگرایی و انبوه شدن در آن است. از نظر آنها نگاه فیزیکی به تهران نه تنها مشکل تمرکزگرایی را حل نمی کند بلکه خود به آفتی بزرگتر تبدیل می شود.
مهندس محمد حسن شهیدی با اشاره به آفت بزرگ تهران گفت: پایتخت ایران مجموعه ای از ساختمانها انباشته شده در یک منطقه به وسعت 700 کیلومتر مربعی نیست.
مشاور معاون شهردار ادامه داد: تهران تاریخ جغرافیایی ماست که در یک مکان جلوه کرده است. ماهیت تهران هم در مساحت آن خلاصه نمی شود ماهیت تهران از مجموعه روابط اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و تصمیم گیری در مقیاس 1650 کیلومتر مربع (مساحت ایران) است.
شهیدی از نگاه محدود برخی مدیران به تهران انتقاد کرد و گفت: هر یک از مدیران که تهران را منطقه ای با 700 کیلومتر مربع مساحت با مجموعه ای از ساختمانها کنار هم در نظر بگیرد بدون اینکه مردم را لحاظ کند اگر دهها سال هم تلاش کند تا تمرکزگرایی را کنترل و کم کند، آب در هاون کوبیده است.
بر اساس تحقیقات انجام شده چنانچه وضعیت تهران از نظر جمعیتی به همین منوال پیش برود طی 20 سال آینده این شهر از نظر تأمین آب و زیر ساختهای شهری دچار مشکل می شود و کارشناسان امور شهری راه برون رفت از این معضل رارفع مسئله تمرکز گرایی در نظام مدیریتی کشور می دانند.
این کارشناس شهری درباره تمرکززدایی تهران نیز بیان کرد: اگر قرار باشد تمرکززدایی در تهران اتفاق بیافتد باید تصمیم گیریها در کشورعادلانه باشد. الان برای تصمیم گیری درباره یک لاستیک در استان سیستان و بلوچستان، باید به تهران مراجعه شود در صورتی که تمرکززدایی با این شیوه ممکن نیست چه برسد به انتقال پایتخت.
شهیدی تصریح کرد: وقتی تصمیم گیریها در یک جا متمرکز شده و در جامعه پخش نشود تهران به یک کله سرطانی در کشور تبدیل می شود. برای حل این معضل نمی توان بحث انتقال چند قطبی پایتخت را مطرح کرد و با اجرایی کردن این طرح عملاً چند تهران دیگر در کشور ایجاد می کنیم.به نظر من برای حل این مسئله باید کانون یک قطبی قدرت و تصمیم گیری را به طور مساوی بین استانها تقسیم کنیم.
نظر شما